[ _ Żyjesz tak no to looz, no cóż, zdarza się _ ]

[*] dla człowieka, którego w wakacje słuchałam bez przerwy. odszedł - bo bez swojej pasji nie mógłby żyć..

Nikt nie odbierze ci
Twoich małych szczęść.
Żyj, jakby każdy dzień
miał być Twym dniem ostatnim.
 

 z Twojej piosenki. TAMTEN dzień okazał się Twoim ostatnim. bo tak wybrałeś.. [2007-11-02] 

 doczekać się tej jednej chwili. Żeby, jak w piosence, cieszyć się z tych małych szczęść.. zastanawiam się czasem, czy jest PO CO czekać.. czy jest NA CO czekać.. ale nie ma znaczenia to, jak bardzo boję się tego, co będzie za kilka dni.. JA czekam bo liczę na to, że ONA nic nie zmieni.. ah, ta cholerna zazdrość.. bo MOŻE liczyć się ktoś inny.. MOŻE być ktoś ważniejszy [nawet] niż ON.. tak, przyznaję się: jestem zazdrosna.. chorobliwie zaczynam być zazdrosna..

 cieszyłam się. jak małe dziecko cieszyłam się, kiedy wysiadłam z tego cholernego autobusu! czemu? bo przecież jesteś NAJważniejszy.. koCHam kiedy się złościsz. i koCHam kiedy się uśmiechasz..

                    żałuję jedynie, że dzieli nas więcej niż łączy..

Wszystko takie proste, normalne. Idealne. Poukładane WSZYSTKO. Od początku do końca. Żeby nie było jakiejś nieprzewidzianej przygody, czegoś NAGŁEGO. WSZYSTKO ustalone. Wcześniej przemyślane i wypróbowane. Z próbą generalną. Bezbłędnie. Bo kiedy przyszła pora na pokazanie tego wszystkim, wyszło genialnie. Dlaczego? Bo nagrywane przed tyloma ludźmi, powtarzane milion razy. Jedynie w filmie może TAK być... Tylko TAM życie jest takie cudowne. I TYLKO tam wszyscy inni są cudowni...

7 dni. Bez jakiś tam dokładnych obliczeń. 7 dni. A po tych siedmiu dniach coś trzeba było zrozumieć. Czas powiedzieć sobie samej, że to KONIEC. Że lepiej być nie może. Czas znaleźć inny sens, przywyczaić się do obecnej sytuacji. I pożegnać... Pożegnać te jedyne chwile... Dla NAS... Bo tak KIEDYŚ będzie łatwiej... 

Pomodlę się za siebie samą. Chociaż nie potrafię, to to zrobię...

Po raz pierwszy nie bałam się jak kiedyś. Mógł jechać dwa razy szybciej. Ja sie po prostu nie bałam! A myślałam, że to będzie ten dzień, kiedy będę musiała przynać się do tego lęku. Nie muszę: bo dziś NAPRAWDĘ się nie bałam...

Teraz wszystko będzie NA NIĄ. Bo stała się obecnie głównym tematem. Chyba dlatego, że przez chwilę wydało się, że jest NAJważniejsza - dla Niego. Może jest. Zero kontaktu. Od pięciu dni. Bez niczego. Bez tych zwyczajnych pytań... Bez świadomości, że gdzieś tam jest... Bo jeśli nadejdzie poniedziałek to WIEM, że będzie inaczej. Wiem, że każde słowo będzie inne. Dla NIEJ... Dla tej CHOLERNEJ NIEJ...

Pomimo wszystko chce ten dzień. Chcę móc być ''przy tobie''. Chcę znów patrzeć na tą Twoją łatwość życia. I oprócz tego, że nienawidzić to cieszyć się, że JESTEŚ. Nawet wtedy, kiedy Twoja obecność rani...

Dziękuje za te prawie, jak słowa wczoraj. To jeden z tych niewielu dni kiedy TAK NAPRAWDĘ was potrzebowałam. Kilka słów pocieszenia. I gdzieś tam w środku odrazu lepiej. Bo chociaż JEGO nie ma, to WY mogliście być przez chwilę... Tą jedną wczoraj tak wiele znaczącą chwile...

''(..) oh dlaczego tak już jest?! (..)

tylko TYM nie załamuj się. poczuj dziś jaką siłe masz! (..)"

Reakcja jakiej się nie spodziewałam. Nie wiedziałam, że wogóle mam w sobie takie uczucia, że w TEJ chwili poczuje jakiś 'ból' i uczucie niezmierzonej zazdrości. Właściwie nie tylko jej. Było mi głupio. Tak po prostu było mi głupio... Nie powinnam pozwolić aby te emocje ze mnie wyszły. Niepotrzebnie pokazałam to, jak nagle cholernie zrobiło się źle... Poszłam. Bo czułam, że gdybym była tam kilka chwil dłużej to zgubiłabym się sama w sobie. Byłyby łzy. Bo był już strach. Strach przed tym, że to definitywny koniec... Nie dopuszczam do siebie myśli, że to WŁAŚNIE mogło się skończyć...

Zmieniłam tapetę na pulpicie. Zamierzałam zrobić to już dawno. Bo za każdym razem wchodząc na swój profil widziałam NAS wszystkich. Takich szczęśliwych, usmiechniętych... Wyglądaliśmy tak, jakby wszystko było takie proste, jakbyśmy każdego dnia byli TYLKO i WYŁĄCZNIE dla siebie... Ale zdjęcia nie pokazują tego, co najważniejsze. Nie pokazują tej skrytej nienawiści i pragnienia 'odklejenia' się wreszcie od reszty. Nie chcę patrzeć na usmiechniętych NAS. Bo jesteście ZBYT ważni, żeby swoje szczęście pokazywać TYLKO na zdjęciu...

...ze swojej obecnej tapety też jestem dumna. Ahh. Moja miłość.

[ ''Już nie śmiejesz się - jak kiedyś
Wszystko jest inaczej..''. ]

Jutro pewnie też napiszę. Mój ulubiony dzień. Gdyby jeszcze mógł być pochmurny i deszczowy...

..bo jeśli mówię to znaczy, że ufam. I choć pomimo tego, że może nie powinnam to ufam. W tym wpadku w 100 procentach. I nawet nie chodzi o to, że czasem widzę to jako jedyne wyjście. Chociaż prawda jest taka, że zdarza mi się ufać tak ''z obowiązku''. Dziś nie...

Chciało się dziś spędzić inny dzień. Co w TYM wypadku znaczy lepszy. Bo wreszcie by wypadało. I pomimo złej oceny z kartkówki i nawet tego, że jutro żadnej lekcji nie będę mogła wytrzymać do końca w spokoju: jest INACZEJ. INNA pobudka, INNY dzień w szkole, INNE popołudnie. Każda chwila INNA.

Przez chwilę te słowa tu straciły sens. Bo przełamała się rutyna. Codzienność. Bo wreszcie jest okazja do tego, żeby zmienić samopoczucie. CHCIAŁAM mieć powody do radości. Jak to ktoś ciągle mówi: ,,pomimo wszystko"... 

I dziś nie tylko ono się zmieniło. Zmieniło się o wiele więcej. Zburzyło się coś, co pomimo wielkiej siły, ogromnej mocy i wkładu trudno będzie odbudować. Bo jeśli już coś raz się zniszczy, to kolejny raz może i wróci. Ale za każdym razem pod inną postacią...

Przestaję wierzyć w ludzi, w ich rzekomą dobroć i ''miłość''. Dzisiaj naprawdę chciałam zapomnieć o tych co ranią, co dają powody do łez, co wciąż gdzieś w drodze gubią swoje prawdziwe JA... Ale jeden ON wciąż był. Dziś tylko w podświadomości. Bo ona JEST ciągle. 

AkonAkonAkonAkonAkonAkonAkonAkonAkonAkonAkonAkonAkon---

wygląda na trochę bezsensowną. może dlatego, że jak na mnie to jest cholernie optymistyczna..

Dla mnie jednym z tych lepszych rozwiązań jest sen... Bo podczas niego nie myślę o tym, co mogło się spełnić. Niekiedy bywa tak, że tam też jest. Budzę się wtedy i zastanawiam czy może tym razem to była prawda. Pamiętam dzień, może dwa, a potem zapominam...

... nie liczy się ta chwila, kiedy wszystko się zmienia. Kiedy na wierzch wychodzi to, czego nawzajem nienawidzimy. To czego boje się ja, a z czego on nie zdaje sobie sprawy... Czasem nie mają znaczenia momenty wspólnej nienawiści. Bo nieraz bywa tak, że przez KILKA MINUT jest idealnie...

Patrzę na twoją radość i z ironią zaczynam się śmiać. Czasem sytuacja doprowadza do śmiechu. Bo nie wiedziałam, że przyjaźń może być AŻ tak ważna. Ważniejsza od wszystkich innych. Gratuluję, a z drugiej strony współczuje... Bo to nie powód do radości, że ma się TAKIEGO przyjaciela...

Tak, jak wy nie potraficie bez siebie, tak chyba ja nie potrafię bez ciebie.

PamiętaCIE tamten dzień? Oj. Ja też chciałabym zapomnieć.

Chciałabym nowy zegar. Bo ten daje mi za mało czasu.

Kolejny raz czekać 3 godziny, żeby potem widzieć jedynie przez 43 minuty... Co z tego. Doczekałam sie 6 raz. I kolejny raz ten widok tak z głupia ucieszył...

Chciałam na jutro zachorować. Albo na najbliższe kilka dni. Ale jakoś się nie udało. Chciałam znaleźć jakąkolwiek okazję, żeby na chwilę móc się odizolować od TAMTEGO świata. I właściwie to nie wiem czemu. Może dlatego, że nawet jednego dnia nie potrafię wytrwać w tym moim durnym postanowieniu. Za każdym razem moja potrzeba podejścia do niego zwiększa się i zwiększa... NIe potrafię go oddalić. I zapomnieć. Tak.. I zapomnieć..

Siedzę tylko po to, bo może kiedyś się doczekam...

I pocieszam się tym wszystkim czym tylko mogę. Człowiek, dzięki któremy chce się TAM siedzieć, JEGO radość, uśmiech na jego twarzy, który nigdy GO nie opuszcza. Nie znam Go; i nigdy nie poznam. Ale ogarnia mnie jakieś ogólne szaleństwo, kiedy Go widzę... Czasem czuję, że chce zrobić wszystko, żeby tylko Go poznać. Może kiedyś będę miała taką okazje, a jeśli nie to dalej będę myślała o TAMTYM dniu, kiedy po raz pierwszy Go zobaczyłam i o dniu, kiedy jednym swoim uśmiechem dał tyle szczęścia...

  ... a Ty chwilowo się nie liczysz. I TYLKO dlatego, że Ty już tego szczęścia nie dajesz bo nie chcesz... A jutro... A jutro zrobię wszystko, żeby móc być bLiżEj Ciebie...

Pozdrawiam WAS. Za tą jedną przerwę. I za tych kilka innych chwil. Że było, jak było...

Jedna chwila kiedy pomyślałam, że tęsknię i to cholernie... Ale TYLKO (albo AŻ...) jedna... Bo na więcej brakuje sił. Przez jeden uśmiech... I zdałam sobie sprawę z tego, że wtedy NAPRAWDĘ musiał być ważny; nawet przez ten moment...

Myślę, że już tu powinnam podziękować WAM. ..bo tak naprawdę nie wiem jak będzie, za kilka tygodni, dni, a nawet jutro. Ale wiem, że te wczorajsze dwie lekcje i jedna dzisiejsza... Nie: ja po prostu tylko chwilowo DZIĘKUJĘ.

[ Sorry, Blame It On Me-main ] te wszystkie daty.. gdzieś tam się przewijają.. gdzieś pozostały wspomnienia. o tych jedynych i wyjątkowych momentach. ciesze się, że takie wogóle były.. ale żałuje, że skończyły się tego jednego dnia. i tak nagle.. czy kiedykolwiek mogłabym tak po prostu stwierdzić, że się poddaje? ja? nigdy.. pod żadnym pozorem, nigdy.. a jednak..   [ ahh.. gRZanka.. ]

boje się.. bo myślałam, że napisze coś innego..  czułam się pod jakimś względem bezpieczna. i jakiś czas wiedziałam, że NIKT NIGDY mi go nie 'odbierze'.. a dziś? nie wiem.. bo codziennie wszystko się zmienia..  

i my też..

 -cZekam- nie wiem.. tak jakoś na Ciebie czekam..

Tamten dzień : gotowa ryczeć. Za jego wyjątkowość. Za to, że był. Bo był. Sam dla siebie. Nie. On był dla nas. Dla mnie. I dla Ciebie. Po prostu. Dla nas.

I chyba w piątek za dużo był, za dużo o nim myślałam, ten sen... Jakiś dowód na to, że mogłoby być dobrze. Ale czemu tylko TAM... Opowiem. I zrobię coś, czego zrobić się boje. Ale wiem, że kiedyś trzeba było wpaść na ten jakże genialny pomysł. Potrzebuję tylko trochę czasu. A po nim spróbuje być gotowa na wszystko...

Spuszczam wszystkie okienka na pasek i od niedawna wpatruje się w ten NASZ wyidealizowany obraz. Widzę was. Kim teraz jesteście? Prawie jak wszystkim. Jesteście tą najwięcej znaczącą częścią TEGO WSZYSTKIEGO. Głupio porównuje NAS do puzzli. Bo jeśli jednego zabraknie to automatycznie wali się wszystko po kolei... Po chwili patrzę na Ciebie. I tylko na Ciebie. Do zasłoniętej twarzy dorysowuje sobie usmiech. Ja też się śmieje.  ..bo tak bardzo lubię na Ciebie patrzeć.. i kiedy jesteś smutny, i kiedy się złościsz i nawet wtedy, kiedy zapominasz o wszystkim dookoła i cieszysz się jak nigdy..  proszę: daj i mi chwilę szczęścia..

[ dziękuje za tapete. i za to, że teraz ciągle będzie ''przy'' mnie.. ]

Jakieś dziwne uczucie. Jak wtedy: 3 września, a potem przez kolejny tydzień. Coś jak strach. Nerwy. I pytanie; przed czym...

...bo wczorajsza sytuacja prawie doprowadziła do łez. Ale dzisiaj byłam silna i gotowa wyśmiać mu się prosto w twarz... Ja po prostu wiem, że dla takich osób nie warto się bać. Pomimo tego, że w jednej chwili bałam sie cholernie, to już dziś... Tak po prostu widząc to, co się dzieje chciało mi się śmiać. Tak wprost. JA nie lubię być tchórzem... Podobno nikt nim nie lubi być - a jednak...

Miałam być wrogo nastawiona przez wydarzenia z wczorajszego wieczoru, ale w szkole (aż trudno w to uwierzyć) odzyskałam siły. Bo TY byłeś. I się odezwałeś... Jakkolwiek, ale to zrobiłeś. A ten drugi nie docenił tego, że POTRAFI mówić i nie powiedział... TO mnie zmotywowało. Bo gdzieś tam w środku poczułam, że prowadzę. Nie, ja nie wygrywam. JA mam swoją godność i trzymam się swoich wartości...

Chwilami gotowa, bo tylko w oczekiwaniu na kolejną potyczkę. JA dzis się NIE poddam. JA dziś powalczę. Do końca. Bo TY przegrałeś - gdzieś po drodze zgubiłeś siebie...

...bo przy TOBIE chcę być i z TOBĄ dalej iść...  {K}

Mała zmiana siebie. Oj, jak bardzo się bałam. Ale obecnie jestem zadowolona. Wyjście do fryzjera: UDANE.

 w domu.

weszłam. popatrzyłam na biurko - robię to zawsze. i jakoś tak po kilku minutach siedziałam na podłodze. nie wiem co jest powodem tego, że każdego dnia, kiedy wrócę ze szkoły, rozwalam wszystkie książki na ziemi, a potem sama na niej siadam. włączam mp3. dochodzę do tej najwolniejszej i najbardziej dobijającej muzyki. słucham. powoli osuwam się jeszcze bardziej. i patrzę w sufit. w uszach ciągle te piosenki. ja leżę. wracają wspomnienia. te najwspanialsze chwile. w gardle ta dzwina ''kulka''. nie wytrzymuje - nie, nie płacze - powoli wstaję. brakuje sił, żeby się podnieść. gdzieś w środku ciąży te kilka łez. ale NIE płacze. ociężale zbieram książki. siadam przy biurku. za kilka minut do pokoju wchodzi tata. ja siedzę nad książkami. i usmiecham się. staram się zrobić wszystko, żeby odciążyć go od niepotrzebnych pytań...

jestem zła.. tak bardzo, jak kiedyś chciałam iść do gimnazjum, tak bardzo chcę teraz z niego odejść. nie przez tych, co nienawidzą. denerwuje mnie to, co się TAM dzieje. i boje się, bo za cholere nie potrafie tego zmienić..

jutro pierwsza matematyka. już nie chodzi o to, że nie lubię siedzieć na niej sama. chodzi o to, że lubię ją spędzać z nim. a przy tym rozwoju sytuacji wszystko tak szybko sie zmienia.. i biologia. nadzieja [ '' mam nadzieje, ale głupi jestem, że ją mam " ] na udane jutro..

{ What A Wonderful World - Michael Buble }

szukam tematu do zadania..

 Nie potrzebujesz mnie.

 Ale ja potrzebuję Ciebie.

Znów tamto miejsce. O nim nie da się zapomnieć. Bo za każdym razem przechodząc tamtędy, widzę kucającego Ciebie z gitarą na kolanach. I patrzę Ci wtedy prosto w twarz. W tą tak śmiejącą się twarz... Teraz nie dane jest Ci śmiać się do nas. Wybrałeś inaczej. A ja wiem, że Twoją decyzje muszę przyjąć do wiadomości. Pomimo wszystko pozdrawiam. Bo kiedyś pomogłeś. 

Jestem ofiarą. Ofiarą tego kretynizmu, który szerzy się w mojej klasie i ofiarą samej siebie. Bo ciągle sobie na to pozwalam. Czemu? To pewnego rodzaju strach. Ale nie tak całkiem. Próbuje sobie wmówić to, że na mnie NIE mogło trafić. Chciałam pomagać tym, którym było tak źle z czyjegoś powodu. I tyle razy obiecałam sobie, że jeśli i mnie przypadkiem miałoby sie to zdarzyć, to ja TO ZMIENIE. Bo o to właśnie chodzi. Trzeba sprzeciwiać się temu cholernemu złu. Trzeba walczyć z tym, czego człowiek boi się najbardziej. Ja się boje. Ale nie o siebie, o to, że nie wytrwam. Boje się o rodziców: że to oni nie wytrzymają tego nerwowo i o to, że ci, którzy SĄ, będą mieli z tego właśnie powodu problemy. // Ale nadejdzie dzień, kiedy wszystko się zmieni. JA i tylko JA to zmienie...

Bycie pojebaną idiotką nie zmusza mnie do siadania GdZiEś tAm w rozpaczy. Bo człowiek, który ''zna'' mnie dwa lata nie może stwierdzić, w jak bardzo zaawansowanym stopniu tego idiotyzmu jestem. Nie: on po prostu nie jest w stanie tego zrobić. Nie to chciałam napisać. Po prostu: przez chwilę mam ochotę pobyć egoistką...

 ...nie potrzebujesz mnie...

 ...ale ja potrzebuję Ciebie...

[ Bleed  It Out - Linkin Park ]

Czasem są chwile, kiedy mam ochote z nim porozmawiać. Tak, żeby podejść, wyżalić się i choć na chwile zapomnieć o tym, że już dla siebie nie istniejemy... To jedna chwila, kiedy nagle robi się tak dziwnie. I wtedy przez chwilę tęsknie. Bo wiem, że ten dzień, kiedy go straciłam był jednym z tych gorszych. I gdybym mogła to bez zastanowienia wcisnęłabym ten guzik ''WRÓĆ DO TAMTEGO DNIA'', żeby móc wszystko naprawić. I już nie pozwoliłabym mu odejść... Nigdy...

Ale z reguły każdy dzień TERAZ bez NIEGO nie jest taki zły. Już nauczyłam się radzić sobie bez niego... Znam kogoś, kogo nigdy znać nie chciałam... [ m. : bo chyba nie wszyscy o tym wiedzą ]

...i jest jeszcze ktoś, kto swoim jednym uśmiechem pozwala się cieszyć i mnie...    kocham.

Pozdrowienia dla wikibułata za to, że 'uspakajał' na lekcji. Dla damiana i makiego bo tak. Dla sebastiana za bycie na kółku geograficznym. Dla sEmUsIa za to, że nosiłam jego bluzę. Dla elizy, za przeżywanie majcy. Dla Grześka...   

I dla tych, co za każdym razem znajdują się na tej wirtualnej liście...

Zainspirowana naszą dzisiejszą kłótnią. Po co te słowa, tych kilka nic nieznaczących słów (?) ...

[ z lekcji ]

Bez niego jest tak inaczej. Tak cicho, nie ma się do kogo uśmiechnąć, nie ma na kogo popatrzeć, na kogo przez chwilę pobyć złym. Teraz każdy moment bez niego; szczególnie tam; jest inny. Bo przyzwyczaiłam się do jego obecności. Do myśli, że jest gdzieś blisko, że siedzi kilka ławek dalej. Czasem nie ma nawet znaczenia to, jak bardzo jest źle, i jak bardzo sie różnimy. Po prostu: moje wyobrażenie o nim jest ciągle jak o takim, który daje szczęście i radość. Lubię, jak JEST. Nawet wtedy, kiedy nie zamienimy ze soba nawet słowa...

Siedziałam nad kartką dobre dwie godziny próbując pryswoić sobie te kilka zdań. Po raz pierwszy się udało. Na początku były problemy - jedną regułkę powtarzałam może z pół godziny bo jakoś tak nie potrafiłam sie porządnie skupić. I dziś wiem, że ja POTRAFIĘ się uczyć. Wystarczy troche chęci, bo przecież teraz to jest moim celem...

Pozdrawiam Was. Bo pierwszy raz od naprawdę długiego czasu mogliśmy tyle czasu spędzić razem. Nie, nie zastanawia mnie to, czemu akurat dzisiaj. Bo powód zna każdy.

''...Y tengo tambien un corazón que se muere por dar amor...''

Przegrałam

bo tak w końcu wypadało stwierdzić. Nie zaszłam jakoś szczególnie daleko. Stanęłam tak po środku. Myślałam, że jeśli tam się zatrzymam to dalej pójdzie z górki. Więc przynaje się po raz drugi : przegrałam. I teraz wiem, że JA z jakiegoś powodu na to głupie szczęście nie zasługuję... Ale JA się nie poddaję. JA walcze do końca...

Wrażenia po Katyniu? Najgorsze były chwile, kiedy mała Nika prosiła swojego ojca, żeby nie odchodził. Bo to boli najbardziej. Że są w życiu chwile i sytuacje, które potrafi zrozumieć nawet małe dziecko. Nie da się z usmiechem na twarzy żegnać najbliższej osoby, przyjmując sobie jeszcze do wiadomości, że osoba ta może juz nigdy nie wrócić... Bo rozstania są zdecydowanie najgorsze... 

Jem kolorowe żelki z nadzieją, że za kilka lat też będę mogła to zrobić... Chcę na te durne badania. Chcę zobaczyć wyniki i upewnić się, że nic mi nie jest... I tak jakby kolejny raz czuję, jakbym przesadzała... Oby. 

[ James Blunt - 1973 ]

Wczoraj miało być tylko jedno, jedyne zdanie. Nie było żadnego. Nie POTRAFIŁAM napisać tych dwóch słów. Nie potrafiłam przynać się po raz kolejny do tego strasznego błędu. Czuję, że straciłam kilka miesięcy z życia bo nagle zachciało mi się czegoś nowego. Ale to nie ma znaczenia... Ja po prostu się zakochałam...

W wakacje robiłam prawie wszystko, żeby udało się zapomnieć. Żeby 3 września radośnie stwierdzić, że owszem te ostatnie 3, może 4 miesiące były wspaniałe, ale to była szybka i nieprzemyślana decyzja... 4 września zdecydowałam, że każdy sposób z wakacji okazał się nieudany, co mogło oznaczać tylko jedno: znaczy zbyt wiele, żeby od ''pstryknięcia'' palcem zapomnieć. Jest 3 października. I nic się nie zmienia. Chyba czas popracować nad sobą...

Boli głowa, bolą plecy, nie mam na nic siły. Jestem wykończona. Mam dość szkoły. Tej szkoły. Pewnie kolejny raz przez chwilę, ale gdybym TERAZ mogła, to bym tak zwyczajnie stamtąd odeszła. Nie dlatego, żeby jeden z drugim mogli stwierdzić, że wYgRaLi, ale dlatego, że ja nie chcę przegrać... Znalazłam tam przyjaciela. Potem go straciłam. Znalazłam kogoś, kto mógł być bliższy - teraz nie potrafię go zatrzymać... Nie przegrałam. Ale niedługo nadejdzie dzień, kiedy przegra coś we mnie. ..bo taka jest moja kolej rzeczy..

'' ... i pOwIedZiEć, jaK baRdzo KochAm cIę ... ".  ..bo naprawdę nie wiem po co to wszystko było..  

 Hmm... dlaczego właściwie się z nim umawiasz? Przecież wcale nie jest w twoim typie. Może po prostu chcesz kogoś mieć, bo nudzi ci się samej? Znajdź sobie lepiej jakieś hobby. Osiągnęłaś mistrzostwo w marnowaniu czasu (...).

Po przeczytaniu tego horoskopu zaczęłąm się zastanawiać, jak jest faktycznie. Nie zgadzam się z tymi słowami zaczynając od tego ''umawiania się'', a kończąc na głupim marnowaniu czasu. Bo jeśli o tym mowa, to czasem lubie marnować go tak, jak bardzo często mi się zdarza... Trafiłam... nie ma co. Po raz drugi. I po raz drugi tak cholernie źle się układa. Tak, to wkońcu ja...

Nie byłam dziś w szkole bo tak GŁUPIO wyszło. Nudziłam się i robiłam prawie wszystko, żeby czas mijał choć troche szybciej. I oczywiście nie obeszło sie bez ciągłego patrzenia na zegarek i myśleniu: "o, 12:23, za dwie minuty będzie przerwa". Już tak jakoś jestem przyzwyczajona. I w wakacje też tak miałam i czekałam, aż ten cholerny dzwonek zadzwoni...

Miałam napisać o prawie, jak ciekawie spędzonym popołudniu. Ale mi się jakoś nie chce.

I tak z ostatniej chwili. Nie możesz mnie zostawić samej. Za nic w świecie! Hihi. Pozdrawiam. 

..czułam, że coś łapie mnie za ręce i tak mocno, mocno ciągnie do góry. czasem ktoś poluzował. ja zaczęłam się wyślizgiwać, ale nigdy nie spadłam.. nigdy te małe duszki mnie nie upuściły. trzymały tak silno, że choć nie wiem, jak bardzo bym chciała to zostałabym dalej, tam u góry..

  kiedyś one nie wytrzymały. zabrakło im sił. wolno spadałam. pozwalały cieszyć się chwilami w chmurach i upuszczały coraz wolniej i wolniej..

  miałam więc czas żeby powoli przyzwyczajać się do zbliżającego sie dna. ale te kilka miesięcy nie wystarczyły do tego, żeby uwierzyć w to, że moge posiadać jakąkolwiek siłe. gdzieś tam u góry mi ją zabrano.  ..bo za mocno trzymałam..

  ciężki wczorajszy dzień. szczególnie wf. teraz boli nos, głowa i szyja. nie ma to, jak upadać z bezsilności na twardą podłoge.. dziękuje JEMU.. że choć przez chwilę przy mnie był. bo to między innymi dzięki temu mogłam płakać z bólu i śmiać się równocześnie.. akurat tego sie po nim nie spodziewałam..

  a teraz czekam na rodziców. jak pięcioletnie dziecko chcę już do mamy i do taty..

  bo jest mi źle..

Zmęczona. Oj, jak strasznie zmęczona. Wf wprawdzie nie taki straszny, ale jednak człowiek może odzwyczaić się od takich ćwiczeń... -4. ale dla mnie to TYLKO ocena z wfu... Bolą plecki, bolą nogi... Ogółem to najchętniej już bym się położyła...

Dzień jak najmniej udany. No oprócz jednej rzeczy przede wszystkim. Możliwe, że w czwartek jedziemy klasą na wycieczkę. Wszystko zależy od pogody. Więc licze na to, że będzie łaskawa i puści nas na ten tak długo proszony wyjazd... 

Sprawdza się to, o czym rozmawiałyśmy w drodze na przystanek. Wrr. Jak ja tego nienawidzę...

,, Jak mam żyć?
Jak mam prosić o więcej?
Skoro los żadnych szans nie daje mi. ''

Bo dziś wiem, jak to wszystko mnie przerasta. I jak nie potrafię sobie z tym radzić. Bo to takie durne... Niby jest ok. Tak. Bo czasem faktycznie tak jest. Lubię te dni kiedy jesteśmy razem, kiedy rozmawiamy, kiedy śmiejemy sie z tych samych rzeczy... Żałuje tylko, że nie zawsze sie rozumiemy... Że nie każde słowo, zdanie odbieramy tak samo... Wiem, że to niemożliwe. Nie ma ludzi, którzy rozumieliby się bez słów. Ale ja kiedyś naiwnie wierzyłam, że MY tworzymy wyjątek, że jesteśmy poza tym wszystkim. Myślałam, że wszyscy po kolei jesteśmy dla siebie stworzeni chociażby po to, żeby pokazać innym, że cuda sie zdarzają. Chyba się nie zdarzają... Bo już nie jesteśmy tacy... idealni... Nie jesteśmy DLA SIEBIE...

Pozdrawiam WAS... Pozdrawiam CIEBIE :*.

  Do nowych zadań w każdej chwili gotowa.

  Jeżeli musi poczekać, poczeka.

  Mówią, że ślepa. Ślepa?

  Ma bystre oczy snajpera

  i śmiało patrzy w przyszłość

  - ona jedna.

              Nienawiść  W.S.

 ''.. to choć wiem, że nie ma, nie będzie cię to pójdę szukać i znajdę, znajdę cię ..". tak, jak te wszystkie myśli daleko zaprowadzą. ile końców świata będę musiała przejść, na ilu drogach się zgubić, ilu słów wysłuchać.. znajdę.. bo któregoś dnia nadejdzie czas, kiedy to będzie jedyną rzeczą, którą muszę zrobić - poszukam cię.. ..bo szukam wielu scenariuszy na chwile, kiedy wreszcie się spotkamy.. próbuje tak i tak.. ale dobrze wiem, że tak, jak chcę nigdy nie wyjdzie.. że ten dzień będzie kolejnym z tych gorszych.. nie; ja nie pisze bajki.. po prostu się romarzyłam..  -   ale i tak znajdę..

Nie lubię wtorku. Bo ten dzień nie ma sensu. Nienawidzę środy. Bo jest głupia.

 '' Co z tego, że się stoi na środku skrzyżowania dróg, jeżeli nie ma się chęci, by iść dokądkolwiek. ''

I ostatnio jest tak coraz częściej.. Bo po co. Nie żądam odpowiedzi. Ja WIEM, że nie ma po co TAM IŚĆ. Że nie ma sensu kolejny raz patrzeć tam, gdzie kiedyś można było odnaleźć sens. Bo kiedy teraz chcę popatrzeć, to wiem, że nie moge. Że już nie mam tam czego szukać..

Pozdrawiam. A odwdzięcze się, jeśli będę wiedziała jak ;]. Pozdrawiam.

Bo chwilowo jedyne co mnie TU trzyma to to, że będę musiała dać ci to wszystko i powiedzieć, jak totalnie hamsko się zachowałeś. Ciesze się na samą myśl o tej chwili. Nareszcie coś nowego.

Nie jest, jak być powinno. Ale pomimo to... Taa. Dalej ty jesteś głownym obrazem tego filmu. Bo tak było dnia któregoś i tak zostanie. Bo tamte łzy były jakieś wyjątkowe. Nie: nie moje. Jedyne dlaczego wtedy mogłam płakać to to, że byłeś. We mnie, przy mnie, ze mną, dzień, noc. I w każdym wypadku mogły to być jedynie łzy szczęścia. Ale ja wtedy nie płakałam; nie było takiej potrzeby.

... i jak kiedyś oduczyłam się czekać, tak niedawno nauczyłam się tego znów. Blee. Nie chce mi się. Wszystkie kombinacje zawodzą... 

 a mój świat wrócił i się cholernie cieszę. yEa. wreszcie będzie się od czego odbić. taką odrobinkę. malutką. bardzo malutką. bardzo, bardzo malutką...

- Gdzie są ludzie? - zaczął znowu Mały Książe. - Czuję się trochę osamotniony w pustyni...
- Wśród ludzi także jest się samotnym - rzekła żmija.

Tak, żeby dotrzymać 'tradycji' to dziś napiszę. Nie ma to, jak udane tradycje...

Dzisiejszy dzień w szkole... No cóż. Był JAKIŚ. Na majcy po raz chyba pierwszy śmiałam sie razem z kolesiem z ławki. Łał. Wreszcie jakiś kontakt. Ale gdyby nie to, że ręka mu tak PO PROSTU uciekła, to wątpie czy do tego wogóle by doszło. Bo między nami to raczej dochodzi tylko do krótkich rozmów typu ''Ćwiczysz na wfie?'' albo ''Nie wiem jak to zrobić. Dobrze mam?" czy też pytanie z jego strony ''Co tam u ciebie?". I zazwyczaj te wszystkie nasze niby rozmowy kończą się dość szybko... Bo tacy MY nigdy nie znajdziemy wspólnego tematu... Angielski przeżyłam dość boleśnie. Tak z głupia przez mojego po prostu cudownego kolegę, który nie może spokojnie usiedzieć na miejscu mam siniaka. Kolejne cudo do kolekcji ;].

A teraz sobie czekam... Tak o. Żeby było. Czasem lubię czekać. Ale to nie dziś. Dziś zwyczajnie mnie to męczy...

{ Timbaland ft. One Republic - Apologise } Nie wystarczy jeden raz. Tego TRZEBA słuchać przynajmniej kilka...

'' (...)  It's too late to apologize, it's too late
I said it's too late to apologize, it's too late (...) "

Jedna chwila... Jestem lafiryndą. Nagle OKAZAŁO się, że nią jestem. Może i powiedziane ''przez przypadek''. Jednak po tych słowach było kilka sekund, kiedy się cholernie wściekłam. Byłam zła. Tylko przez tą chwile. Już nie jestem odporna na takie słowa. Nie po tym wszystkim... Ale jednak, pomimo tego co wiem, a czego chyba wiedzieć nie chciałam to... Ja wierzyłam. Już od wtedy mocno wierzyłam, że TY nie masz z tym nic wspólnego... Zaufałam, bo zbyt dużo plusów znalazłam w tej naszej znajomości... I ufam do teraz. Taa... Może i jestem naiwna. Co tam. Nawet jeśli, to chcę być w tej sprawie naiwna. Do końca...

Żal było mi dziś tego, za którym zbytnio nie przepadam... Bo widziałam, jak ta lekcja na niego wpłynęła. Jak bardzo się wkurzył przez tą cholerną niesprawiedliwość. I gdzieś tam jeszcze ja- jego kolejny kłopot...

...a kiedy on tak to przeżywał, ja -tak przy okazji- myślałam o tym, jak bardzo nie chcę być TU i TERAZ. Nie chciało mi się nawet udawać, że myślę... Nie dziś, kiedy wszystko dookoła było takie szare. Kolejny dzień mogłabym przeleżeć pod kołdrą, wtulona w poduszkę, tak, żeby nic wokół mnie nie miało znaczenia. Wiem, że DZIŚ tak byłoby dla mnie lepiej...

Popołudnie udane. Jak najbardziej udane. Zdecydowanie kiedyś stwierdziłam, że kościół i to jego otoczenie nie jest dla mnie. I dopiero dziś zorientowałam się, jak niektórzy ludzie mogą być bliscy... I ja też kOcHaM. Ponad rok i TEN jeden dzień uświadomiły mi, jak bardzo tęskniłam za TYM człowiekiem... Dziękuję za to popołudnie. Wam również... 

 [ Imię deszczu - Piasek ] 

Powoli staje się nudna...W końcu ile można. A można. Uwierzcie, że można...

Dwa dni temu minął dokładnie rok. Nie tęsknie. Taki scenariusz mi się nie uśmiecha. Tak po prostu chciałam o tym wspomnieć. Bo rok i dwa dni temu COŚ zmieniło się w moim życiu. Ktoś stał się ważniejszym niż mógł. Zapomniałam o tym cholernym błędzie, który wtedy popełniłam. I teraz się z tego ciesze... Bo wygrałam. Wtedy z NIM, a po jakimś czasie ze samą sobą. Wiem, że TEGO błędu nie popełniłabym po raz drugi... Tak, jestem pewna: nigdy więcej.

Dziś jakiś taki potwór mały cholernie hamsko mnie ugryzł (;p). Zostałam też wyprzytulana chyba za wszystkie czasy. Dlatego pozdrowienia dla mojego kOOchania :*. I dziękuje. He... Jeszcze czuję na sobie ten mocny uścisk :*.

Wspominałam, że nienawidzę rozmawiać przez komórkę? Nienawidzę. Oj, i to, jak bardzo nienawidzę. Pozdrawiam. Bo lubię. Pomimo tego, co myślisz JA tak zwyczajnie lubię. Nie. Nie TAK zwyczajnie...

[ ''Długość dźwięku samotności" - Myslovitz ]

 bo i dziś wiem, że nie tak miało być. że nie tego chciałam.. jedna chwila, na którą czekam tak długo. jeden moment, żeby wreszcie SIĘ zmienić. ..dziś też wiem, że czas zacząć żyć rzeczywistością.. bo to, czego tak bardzo chcę jest nierealne.. mimo wszystko nie jestem gotowa..

 do południa brak jakiegokolwiek kontaktu ze wszystkim dookoła. w domu bez słowa. bo nie było do kogo.. buzi otworzyć. zamknięta w tych durnych książkach i w tym swoim malutkim świecie. bo nic nie działa lepiej jak dobijająca muzyka.. potem COŚ sie działo i nagła zmiana planów. cieszyłam się, że wreszcie wyrwałam się STĄD. i dopiero wtedy nadeszła godzina, kiedy wszystko mogło być inne.. było. bo się śmiałam. tak.. od środka. bo tak wyszło..

 więc dziękuję za to popołudnie. i za to, na co czekam każdego dnia i czego znów mogłam się doczekać..   lepiej, kiedy jesteście przy mnie.. tak blisko.. bo przy WAS jest tak inaczej. tak.. fajnie. dziękuję :*.

  ''   przerywam noc, zbyt ciężki sen   ''

Wypadałoby podziękować za ten dzień, a w szczególności za to popołudnie. I tylko dlatego tu jestem. No... Może nie tylko dlatego.

Dziękuje. Za to, że mogłam choć przez chwilę tam być, że razem z Tobą mogłam usiąść na tym 'wynalazku' i przez moment przytrzymać się Ciebie... Pomimo wszystko, kiedy już na TYM z Tobą usiadłam, to czułam sie bezpieczna. Nawet, wtedy, kiedy mówiłeś, że razem przelecimy przez kierownicę... Bo byłam z Tobą...  I dziękuję za te kilka uśmiechów... Nie tylko popołudniu...

To mi nie pomaga. O nie. W żadnym wypadku. Ale... Lubię te chwile, kiedy tak po prostu moge być blisko Ciebie... Dalej, choć 22 czerwca wszystko miało się zmienić...

Miało mnie tu dziś nie być. I chyba tak byłoby lepiej...

Ale nie tylko Ty zasługujesz na podziękowania. Dziękuje WAM. Tym 3 osóbkom. Bo... Bo było fajnie. A dzięki jednemu spojrzeniu było dziesięć razy tak...  

 Help Me fuCKING round the woRLD.

Z przymrużeniem oka patrzę na TO WSZYSTKO, żeby kolejny raz NIE MÓC się zniechęcić. Bo nie czas na ''strzelanie fochów'' i wyrzucanie każdemu, co źle zrobił. Chociaż by się przydało. No i czasem nie ma innego wyjścia. 10 miesięcy- bez jakiś wymówek, że TYLKO 10 miesięcy. Bo sama bym się mogła wtedy wyśmiać. A nawet jeśli bym chciała, to już nie działa. Bo są tak naprawdę dwie strony tych dziesięciu miesięcy. Pierwsza: zła. Że bądź, co bądź to 10 miesięcy i znów coś nowego. Nie chcę. Bo po co tak strasznie starałam sie w tej szkole, żeby po trzech latach tak po prostu to wszystko się ulotniło?! I zaczynać kolejny etap? Też na 3 lata? To nie ma sensu... Druga: dobra. Nie będę musiała na NICH patrzeć 10 miesięcy przez 5 dni w tygodniu. Pomimo wszystko są osoby, których tak bardzo nienawidzę. Nie... nie jestem wybredna. Kolejny raz napiszę, że to ONI są inni. Bo tak chcieli.

Kilka usmiechów. Fajnie to robić. Fajnie wiedzieć, że są chwile, kiedy tak zwyczajnie MOŻNA to robić; bo ON podszedł, bo ON się uśmiechnął, bo ON popatrzył, ... Fakt, że to wciąż nie wystarcza, nie zmienia faktu, że TAKIE drobiazgi mnie cieszą...

 '' HelP mE " !